Season 1 - Prologue - ,,Si crees que todo esta olvidado..."

- Spóźnia się. - Francesca popatrzyła na swój telefon, przygryzając nerwowo wargę.

     Siedząca obok niej Camila prychnęła pogardliwie. Francesca spojrzała na nią z oburzeniem, na co rudowłosa westchnęła i odgarnęła włosy. Musiała wyjaśnić Francesce, że Marco najprawdopodobniej nie ma zamiaru przyjść na umówione spotkanie. Uprzedziła ją jednak Ludmiła, która pojawiła się jakby znikąd.

- Czekacie na jej kochasia? - wskazała na Francescę z sarkastycznym uśmieszkiem. - Nie przyjdzie. Jest w sali tanecznej z Tanją i chyba nigdzie mu się nie spieszy.

     Francesca wciągnęła gwałtownie powietrze. Tak coś czuła, że spóźnienie Marco ma jakiś związek z tą głupią Tanją.

- Fran, co cię dziwi? - zapytała Camila, łapiąc ją za rękę i tym samym powstrzymując przed odejściem. - Dopiero co zrobiłaś mu awanturę o nic. Przecież tylko rozmawiał z Tanją, a ty się na niego wydarłaś jakby się z nią obściskiwał czy coś.

     Fran wyrwała się z uścisku przyjaciółki i wzięła głęboki oddech, by się nie rozpłakać. Czuła bezradność, bo nie mogła zrobić nic, by Tanja przestała biegać za Marco. A do tego Camila postanowiła zarzucać jej , że nie ma racji, będąc zazdrosną o tą dziewczynę, która dosłownie na krok nie odstępowała jej chłopaka.

- Słuchaj, ona go podrywa. - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - I tylko ja to widzę, bo wy wszyscy jesteście ślepi.

     Camila już miała coś powiedzieć, gdy pojawiła się Violetta z zaczerwienionymi oczami i śladami łez na policzkach. Zaraz po niej przybiegła Natalia, dysząc ciężko. 

- Co się stało? - zapytała Camila, zrywając się z miejsca. 

     Violetta tylko pokręciła głową, ocierając łzy. Francesca jeszcze raz zerknęła na telefon, ale niestety nie było żadnych nieodebranych połączeń od Marco. 

- Kłopoty w raju? - wypaliła nagle głosem ociekającym sarkazmem. 

     Nawet nie wiedziała, skąd wzięła się w niej ta dziwna satysfakcja na widok zapłakanej Violetty. Może chodziło o to, że zawsze była trochę o panienkę Castillo zazdrosna, niczym Ludmiła. Nigdy jednak tego nie okazywała. Ale złość na Marco i na praktycznie cały świat spotęgowała wrażenie, że Violetta zawsze dostaje to, czego chce i wreszcie coś jej się nie udało.

- Francesca! - syknęła Naty, przytulając do siebie Violettę.

     We Włoszce obudziło się poczucie winy, ale następne słowa Violetty spowodowały nagły przypływ gniewu.

- Nie musisz być dla mnie taka wredna tylko dlatego, że pierwsza lepsza dziewczyna ukradła ci faceta. - głos Violetty drżał, ale i tak słychać w nim było złośliwość.

     Francesca już brała oddech, by odpowiedzieć coś równie wrednego, ale Camila zatkała jej usta dłonią i nie pozwoliła na dalszą wymianę zdań.

- Obie jesteście roztrzęsione, lepiej idźcie do domu. - nakazała rudowłosa.

     Francesca odtrąciła jej rękę i cofnęła się kilka kroków, jakby miała zamiar odejść. Zaraz jednak zapragnęła powiedzieć jeszcze coś, co zraniłoby Violettę. Zawsze chciała pomagać swojej przyjaciółce, ale po jej słowach dotyczących Marco i Tanji jedynym, czego pragnęła, było sprawienie jej przykrości. Nie mogła pozwolić na to, by ktoś wygadywał takie głupoty, nawet jeśli ten ktoś był Violettą. 

- Jestem pewna, że... - zaczęła, ale Natalia szybko jej przerwała.

- Francesca, dość.

     Violetta tupnęła nogą niczym mała dziewczynka i strząsnęła rękę Naty ze swojego ramienia.

- Nie rozkazujcie nam. - fuknęła w stronę Natalii i Camili. - Jeśli Francesca chce coś powiedzieć, to niech to powie.

     Natalia zrobiła zdziwioną minę. Nigdy nie widziała Violetty zachowującej się w ten sposób. Francesca to niby co innego, bo ona często miała takie wybuchy złości, ale mimo wszystko za każdym razem przepraszała po kilku chwilach. Naty miała wrażenie, że ta kłótnia nie będzie taka, jak inne.

- Próbujemy wam pomóc, Violetta, bo zaraz pokłócicie się tak naprawdę o nic. - wyjaśniła Camila zirytowanym tonem.

     Widać było, że ma już dość rozdzielania swoich przyjaciółek i pilnowania, by się nie pokłóciły.

- Nie potrzebuję niczyjej pomocy. - prychnęła zdenerwowana Francesca.

- No i dobrze. - warknęła Camila, po czym przeniosła wzrok na Naty, która zrobiła smutną minę. - A ty, Naty, nie rób takiej cierpiętniczej miny. Maxi i tak nigdy nie wybaczy ci tego, że nie potrafiłaś odsunąć się od Ludmiły.

     Natalia wstrzymała oddech ze zdumienia. Camila nigdy nie była dla niej taka wredna i nigdy, przenigdy nie wypomniała jej tego, że zraniła Maxiego swoim bieganiem za Ludmiłą. Torres doskonale wiedziała, jak bardzo Naty jest zakochana w Maxim i zdawała sobie sprawę z tego, że swoimi słowami cholernie ją zrani.

- Udajesz świętą, a ciekawe kto biegał za Sebą, będąc w związku z Broadwayem. - wyrzuciła z siebie Natalia.

     Naprawdę trudno jej było to powiedzieć. Widziała, jak przez twarz Camili przemyka jakiś cień. Nie lubiła ranić ludzi. Ale tyle razy wbijano jej nóż w plecy bez żadnego konkretnego powodu, że nagle zapragnęła sprawić Camili przykrość. 

- To nie ma sensu, idę. - wymamrotała Violetta, odwracając się na pięcie.

     Nie chciała dłużej słuchać gadaniny dziewczyn. Strasznie ją irytowały. Zaraz po niej oddaliła się Francesca, mamrocząc coś pod nosem, później Camila, a na końcu Naty. 

     Każda z nich już po kilku minutach żałowała każdego niemiłego słowa wypowiedzianego pod adresem przyjaciółki. Następnego dnia wszystkie cztery poczuły, że wcale nie mają dość siebie nawzajem. Ale żadna z nich nie zdobyła się na to, by przeprosić. 

,,Si crees que todo esta olvidado..."

     I teraz jesteśmy tutaj. Minęło kilka lat i rany zdążyły się zagoić. Każde z nich odeszło w swoją stronę. Skłamaliby, gdyby powiedzieli, że nie zapomnieli. Tyle się zdarzyło w ich życiu od tamtego czasu. Każde z nich wiedziało, że powinno pamiętać, bo to był piękny okres, może i najpiękniejszy. Ale te wszystkie emocje przyćmiło to, co jest tu i teraz, i zapomnieli o przeszłości. Nie zrobili tego umyślnie. Taka jest po prostu kolej rzeczy - coś się kończy, by coś innego mogło się zacząć. Temu nie da się zaprzeczyć. Każdy z nas kiedyś musiał zostawić coś, co kochał, by pozwolić kolejnemu rozdziałowi się rozpocząć. 

     Przeżywali wtedy moment kulminacyjny. Śpiewali, tańczyli, kochali i cieszyli się muzyką, wszyscy razem. Mieli wrażenie, że pękną od nadmiaru szczęścia. Dopiero wtedy widać było jak na dłoni, jak piękna przyjaźń zrodziła się między nimi wszystkimi. Tyle przeszli, aż wreszcie osiągnęli to szczęście, które pozwalało im dalej brnąć przez muzyczną przygodę. Żadne z nich tak naprawdę nie chciało, by to wszystko się kiedykolwiek skończyło. Ale ostatecznie domek z kart, który budowali tyle czasu, zawalił się. Ogień zgasł. Nie było już nic.

     A przynajmniej tak im się wydawało.

Boziu, dotrwaliście do końca?

Gratuluję, naprawdę.

To jest jakaś totalna porażka i dopiero teraz to zauważyłam. Kolejny rozdział jutro. 

Mam tylko nadzieję, że was nie wystraszyłam. 

Buziaki, M. ;*