Chapter 2 - ,,Porque sos mi perdicion..."

,,Porque sos mi perdición..."

- Rock Bones ,,Mi perdicion" 

     Myślała o wiadomości otrzymanej od Leona całą noc i cały kolejny dzień - po prostu nie mogła wyrzucić jej z głowy. Wmawiała sobie, że powrót do Buenos Aires będzie wiązał się jedynie ze spełnianiem marzeń i szczęściem, ale nagle zrozumiała, że nic nie będzie takie proste, jak jej się wydawało. Skoro Leon zaprosił także ją na to ,,spotkanie po latach", oznaczało to, że jego celem nie było wcale odnowienie znajomości - chciał dowiedzieć się, dlaczego wszystko tak nagle się rozpadło. A Ludmiła miała swój udział w tamtej sytuacji, może i niewielki, ale jednak. 

     No tak, najprościej pewnie byłoby nie pójść na to głupie spotkanie i czym prędzej wyjechać z Buenos Aires, wrócić z powrotem do Francji i żyć sobie spokojnie. Ale Ludmiła czuła, że nie da rady kolejny raz zostawić tego wszystkiego - spędziła w Buenos Aires praktycznie całe swoje dzieciństwo, to był jej dom - taki prawdziwy. 

- Ferro, jesteś tu jeszcze? - jej rozmyślania przerwał głos szefa wytwórni płytowej, która zaproponowała jej kontrakt.

- Tak, przepraszam. Zamyśliłam się. - odparła, siląc się na uśmiech.

     Nagranie płyty w tej wytwórni było dla niej naprawdę wielką szansą i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Ale mimo tego, że gdy wyjeżdżała z Francji obiecała sobie, że nie będzie myśleć o przeszłości, wspomnienia przeszkadzały jej na każdym kroku. Nie mogła skupić się dostatecznie na swojej karierze i to ją strasznie denerwowało. Była sfrustrowana, bo jeszcze kilka dni wcześniej była pewna, że zapomniała o wydarzeniach sprzed kilku lat. W końcu nawet nie należała do tamtej ich ,,paczki". Czym niby miała się martwić?

- Dobra, na dzisiaj kończymy. - odezwał się jasnowłosy mężczyzna, który do tej pory majstrował coś na komputerze. - Prosiliśmy o dostarczenie dziesięciu tekstów, a dałaś nam tylko dziewięć. Gdzie jest ten ostatni?

     Ludmiła przygryzła wargę, z zawstydzeniem spuszczając głowę. Wszystkie teksty, które chciała umieścić na płycie, od dawna zalegały w jej szufladzie. Ale nie mogła znaleźć nigdzie inspiracji do napisania nowego kawałka, który byłby takim powiewem świeżości. 

- Obiecuję, że jutro będzie gotowy. - powiedziała. - To przez to zamieszanie z przeprowadzką, nie miałam zbytnio czasu.

     Mężczyzna pokiwał głową i zatrzasnął laptopa, po czym pożegnał Ludmiłę skinieniem głowy i wyszedł. Zaraz za nim oddalił się szef, rzucając na pożegnanie coś w stylu ,,Obudź się wreszcie, Ferro". Ludmiła westchnęła ciężko i pozbierała swoje rzeczy, wrzuciła je do torebki i powolnym krokiem opuściła studio nagraniowe.

     Wieczór był ciepły, wyjątkowo ciepły, nawet jak na Buenos Aires. Droga z siedziby wytwórni do jej domu powinna jej zająć nie więcej niż piętnaście minut i wreszcie mogłaby pójść spać, bo była naprawdę zmęczona, ale nogi jakby same poniosły ją do parku oddalonego o jakiś kilometr. Gdy znalazła się w miejscu, które wyznaczył Leon na spotkanie, rozejrzała sie dookoła. Zauważyła tylko kobietę z wózkiem, w którym leżało gaworzące dziecko, i staruszka siedzącego na jednej z ławek. Mimo ładnej pogody park był praktycznie pusty. Nie było jednak cicho, bo zza ulicy dobiegały wesołe głosy i dźwięki muzyki. Ludmiła odwróciła się i ujrzała zarys Studio On Beat. Zalała ją tak potężna fala wspomnień, że aż usiadła sobie na pobliskiej ławce. 

- Kto by pomyślał, że jako jedyna zdecydujesz się przyjść. - na dźwięk ciepłego głosu Leona niemal spadła z ławki.

     Usiadł obok niej i zapatrzył się na widok po drugiej stronie ulicy. Ludmiła widziała w jego oczach tęsknotę. Sama też marzyła o tym, by młodzieńcze czasy wróciły, chociaż nie chciała się do tego przyznać nawet przed sobą.

- Miałeś nadzieję, że przyjdzie Violetta, prawda? 

     Odwrócił głowę w jej stronę i uśmiechnął się smutno. Nie musiał nic mówić, wszystko wyczytała z tego uśmiechu. 

- Dlaczego przyszłaś? - zapytał Leon, przyglądając się jej uważnie.

     Ludmiła zamyśliła się. Dlaczego przyszła? Sama nie wiedziała. Tak naprawdę wcale nie miała takiego zamiaru, wychodząc z siedziby wytwórni była przekonana, że wraca do domu. Coś jej jednak kazało pojawić się na tym spotkaniu, nawet jeśli miała być jedyną osobą, która się na to zdecyduje. 

- Nie wiem. - odparła cicho. - Chyba nie lubię zawodzić ludzi. Ale i tak jesteś zawiedziony, co?

     Leon pokiwał powoli głową. Przyjrzała mu się i zauważyła, że prawie się nie zmienił. Jeśli nie liczyć odrobinę innej fryzury i nieprzeniknionego smutku w oczach, to wyglądał tak samo. 

     Camila wzięła głęboki oddech i wychyliła głowę zza grubego pnia drzewa stojącego na obrzeżach parku. Chowała się od kilku minut, czekając, aż pojawi się Leon czy ktokolwiek inny. Miała cichą nadzieję, że nikt nie przyjdzie, bo naprawdę bała się tego spotkania. Jakież było jej zdziwienie, gdy ujrzała samą Ludmiłę Ferro. Blondynka była ostatnią osobą, której Camila się spodziewała.

- Widzę cię, Cami. - rozległ się nagle znajomy głos. - Masz zamiar tak sterczeć cały dzień?

     Cami odwróciła się gwałtownie i ujrzała Francescę. Nie widziała Włoszki od tak dawna, ale wydało jej się nagle, że znowu mają po siedemnaście lat i nadal się przyjaźnią. Francesca uśmiechnęła się delikatnie, jakby nie była pewna, czy powinna się aż tak spoufalać z dawną przyjaciółką. Camila odwzajemniła uśmiech, czując dziwny przypływ szczęścia.

- Cami, Fran! - zawołał je Leon. - Jak dobrze was widzieć!

     Dziewczyny pomachały do Leona i podeszły bliżej. Verdas zamknął je w serdecznym uścisku, na co obie się zaśmiały. ,,Jak za dawnych czasów" - pomyślała Camila, gdy Leon je puścił i obdarzył szerokim uśmiechem. Wyglądał na autentycznie uszczęśliwionego ich widokiem.

     Cami przeniosła wzrok na Ludmiłę, która przyglądała im się uważnie. Instynktownie przygotowała się na jakąś złośliwą uwagę.

- Dobrze was widzieć. - odezwała się blondynka, uśmiechając się nieśmiało.

- Ciebie też, Ludmiła. - odparła Francesca. 

     Camila obdarzyła je obie uśmiechem. Może wystarczyło tylko trochę chęci, by odbudować zniszczoną przyjaźń?

     Violetta usiadła ciężko na kanapie i zapatrzyła się w jakiś niezidentyfikowany punkt na ścianie. Dostała tą wiadomość od Leona i cały jej świat wywrócił się do góry nogami. Nie miała odwagi, by zmierzyć się z przeszłością, o której tak usilnie próbowała zapomnieć. Gdy tylko przyleciała do Buenos Aires, kazała zawieźć się do hotelu. Wcześniej wyobrażała sobie, że idzie do swojego dawnego domu, Studio, parku... Ale nie dała rady. To wszystko było dla niej po prostu za trudne.

     Zastanawiała się, czy w ogóle ktokolwiek przyszedł na spotkanie, które zorganizował Leon. Wyobraziła go sobie samotnie siedzącego na ławce w parku, czekającego na dawnych przyjaciół. Nie ważne, czego tak naprawdę od nich oczekiwał - na pewno jakaś cząstka jego pragnęła odbudowania przyjaźni. Wiedziała to, bo dobrze go znała, może aż za dobrze. Stracili kontakt kilka lat temu, to prawda, ale niektórzy ludzie się nie zmieniają i Violetta była pewna, że Leon do nich należy. 

- Dlaczego uciekłaś? - do pokoju wszedł Diego. - Tam na dole jest pełno ludzi.

     Violetta uśmiechnęła się smutno i wzruszyła ramionami. Rozdała kilka aurografów i sobie poszła, bo jakoś nie umiała sobie poradzić z tą wszechobecną radością, która akurat jej nie chciała dosięgnąć. Wszyscy się cieszyli, a ona tylko myślała o tym, jak bardzo zawiodła Leona. 

- Nie mam siły. - westchnęła, zagrzebując się w ciepłych kocach.

     Diego usiadł obok niej i położył jej dłoń na ramieniu. Violetta przymknęła oczy i nagle zobaczyła Leona, z powoli gasnącą nadzieją w oczach. ,,Wszystko twoja wina, ty tchórzu" - odezwał się w jej głowie wredny głosik. Przyznała mu jednak rację. Wszystkich zawiodła.

- Potrzebujesz czegoś? - zapytał Diego ciepłym głosem.

     Pokręciła głową. Chciała, żeby już sobie poszedł. Może nie było to z jej strony zbyt miłe, bo on naprawdę próbował jej pomóc, ale nie miała ochoty na rozmowę z nim. 

- Dobrze. Idę na dół, powiem ludziom, że nie zejdziesz.

     I poszedł. A ona dosłownie czuła słowa, których nie wypowiedział, ale zawisły one w powietrzu. 

     ,,I ich rozczarujesz. Wszystkich rozczarowujesz."

     Natalia odgarnęła niesforne kosmyki włosów z twarzy i rozejrzała się po parku skąpanym w świetle zachodzącego słońca. Jakiś roześmiany dzieciak przebiegł jej przed nosem, kopiąc piłkę, przez co omal nie straciła równowagi. Pokręciła głową z rozbawieniem, przyglądając się bawiącym się dzieciom. Wyglądały na tak autentycznie szczęśliwe i pewnie rzeczywiście takie były - szczęście dziecka może być niczym niezmącone, nie to co szczęście kogoś starszego. Dorastanie wcale nie jest takie fajne, jakie się wydaje z perspektywy sześciolatka. Natalia przypomniała sobie, jak kiedyś wyobrażała sobie siebie jako dorosłą kobietę - wtedy to wydawało się tak odległym marzeniem. 

- Naty! 

     Oderwała wzrok od roześmianych dzieci i ujrzała zmierzającego w jej stronę Leona. Uśmiechnęła się do niego i pomachała mu radośnie. Przytulił ją tak mocno, że jej stopy zawisły w powietrzu. Zaśmiała się, gdy wreszcie Leon ją postawił i zmierzwił jej niesforne loczki.

- Ależ się stęskniłam, Verdas! - zawołała Naty.

- No ba! Jak można za mną nie tęsknić? - Leon poruszył śmiesznie brwiami, na co Natalia wybuchnęła śmiechem.

     Natalia dopiero po chwili dostrzegła za plecami Leona Camilę, Francescę i Ludmiłę. Ferro pomachała jej niepewnie, na co Naty odpowiedziała uśmiechem. 

     Najbardziej pragnął tego, żeby pojawiła się Violetta. Tak, niby od dwóch lat spotykał się z Larą i naprawdę mu na niej zależało, ale jednocześnie jakoś nie mógł zapomnieć o Castillo. Wydawała mu się nieosiągalna, co trochę pomogło mu w normalnym życiu, ale gdy dowiedział się, że wraca do Buenos... Jego świat wywrócił się do góry nogami. Sam nie mógł uwierzyć w to, że przez tyle lat nie udało mu się wyleczyć z tej głupiej miłości do Violetty. Ale jednak. Czuł się przez to strasznie winny, bo Lara naprawdę go kochała, a on nie potrafił oddać jej swojego serca. Dziewczyna zdawała się wiedzieć, że Leon nie może zapomnieć o Violetcie, ale jednak próbowała z całych sił uczynić go szczęśliwym. Była wspaniała - a on tak bardzo pragnął ją docenić tak, jak na to zasługiwała.

- Hej, popatrzcie! - zawołała Naty. - Federico!

- Ciao, ludziska! 

     Natalia zerwała się z miejsca i rzuciła Włochowi na szyję, co po chwili uczyniły także Francesca i Camila. Federico uścisnął je wszystkie, śmiejąc się radośnie. Później przywitał się z Leonem, po czym obrzucił badawczym spojrzeniem Ludmiłę. Ona także na niego patrzyła, jakby oceniali się nawzajem. Leon wyczuł między nimi dziwne napięcie.

- Cześć, Ludmiła. - powiedział Fede, wyciągając dłoń w jej stronę.

     Ludmiła ujęła ją ze zmrużonymi oczami.

- Cześć, Fede. - odparła.

     Zdecydowanie za długo trzymali się za ręce, co Natalia skwitowała cichym chichotem. Ludmiła zaczerwieniła się i wyrwała dłoń z uścisku Włocha, po czym odwróciła wzrok. Na twarzy Fede malował się delikatny uśmieszek.

     Leon postanowił przejść do rzeczy, bo najwyraźniej nikt więcej nie miał zamiaru przyjść. 

- Ja i Federico mamy do was kilka pytań. 

     Zobaczył w oczach każdej z nich przestrach i zaczął mieć wątpliwości. Czy one były gotowe na wyjawienie im wszystkiego, co stało się dawno temu? 

Nie wyszło mi, znowu.

Czuję, że całkiem zniszczę tą historię.

Przepraszam.

Kocham Was!

Buziaki, M. ;*