Chapter 4 - ,,The future's in the air, I can feel it everywhere..."

,,The future's in the air, I can feel it everywhere..."

Scorpions - ,,Wind of change"

     Wcale nie czuła tej zwykłej dla siebie euforii podczas koncertu - miała jedynie ochotę zejść wreszcie ze sceny i się położyć. Tu nawet nie chodziło o to, że była zmęczona, po prostu nie miała ochoty na występ przed milionami ludzi. Fani krzyczeli, skandowali jej imię, a ją to najzwyczajniej w świecie nużyło, bo za każdym razem było tak samo. Wiedziała, że gdy zejdzie wreszcie ze sceny zaczną się wylewne gratulacje,  które naturalnie zostaną nagrane przez jednego z operatorów kamer w akompaniamencie niesłabnących pisków publiczności, a później pójdzie do pokoju i będzie musiała wysłuchiwać Diego. Albo jej powie, że wypadła świetnie (bo ona zawsze wypada świetnie), albo zapyta, dlaczego jest ,,taka". Niby umiała dobrze grać i będąc na scenie sprawiała wrażenie energicznej i szczęśliwej, ale Diego wszystko widział.

- Mam już dość. - wymamrotała pod nosem, uwalniając obolałe stopy od wysokich szpilek. - Przestań mnie już nagrywać, do jasnej cholery. - warknęła na mężczyznę, który podreptał za nią razem z kamerą opartą na ramieniu.

- Byłaś fantastyczna, Violu! - zawołał jej menadżer z szerokim uśmiechem, patrząc nie na nią, ale prosto w kamerę. 

     Violetta westchnęła ciężko. Ten facet nie miał za grosz inteligencji, umiał tylko załatwiać jakieś głupie formalności. Dlaczego ja go jeszcze nie zwolniłam?

- Przestań się szczerzyć, nie nagrywamy. - powiedziała do uśmiechającego się menadżera, rzucając surowe spojrzenie mężczyźnie z kamerą.

     Uciszyła swojego menadżera ruchem ręki, nie chcąc dłużej wysłuchiwać jego paplaniny. ,,Fani chcą wiedzieć, co się dzieje za kulisami, będą zadowoleni, bla, bla, bla". Ciekawe, czy fani byliby tacy zadowoleni, gdyby zobaczyli, co naprawdę dzieje się poza zasięgiem ich wzroku.

     Violetta szybkim krokiem wyszła zza kulis, kierując się do garderoby. Po drodze dostrzegła w rogu korytarza kosz na śmieci, do którego z furią wrzuciła zdjęte z nóg szpilki. Miała dość tego całego cyrku, który tylko utwierdzał ją w przekonaniu, że kłamstwo jest nieodłączną częścią jej życia - okłamywała nawet swoich fanów, na każdym kroku. Wciskała im kit, bo przecież nie była szczęśliwa, nie była wulkanem energii, światową gwiazdą muzyki pop. Była tylko niepewną dziewczyną, która zbyt szybko wkroczyła w świat show-biznesu i nie miała pojęcia, co zrobić ze swoim życiem. 

- Tutaj jesteś. - usłyszała głos Diego, który nagle wyłonił się zza rogu korytarza. - Dlaczego ostatnio bez przerwy mi uciekasz?

     Violetta nie odpowiedziała, tylko otworzyła drzwi z napisem ,,Violetta" i weszła do swojej garderoby wypełnionej po brzegi ubraniami i kosmetykami. Wszystko to jest elementem iluzji, która ma uszczęśliwiać moich fanów, pomyślała. I miała rację - bo gdyby nie była piosenkarką znaną na całym świecie nigdy nie ubrałaby, na przykład, sukienki, którą obecnie miała na sobie, ani nie umalowałaby się tak mocno. 

- Diego, a dlaczego ty ostatnio zadajesz tak dużo pytań? - zapytała, opadając na miękki fotel.

     Diego skrzywił się na jej słowa.

- Może dlatego, że dajesz mi powody. - odpowiedział. - Jesteś nieobecna, nie chcesz ze mną rozmawiać, warczysz na wszystkich...

     Więcej nie usłyszała, bo zamknęła oczy i odgrodziła się niewidzialną barierą od reszty świata. Nie rozumiała, dlaczego wszyscy czegoś od niej chcą. Zrób to, zrób tamto, uśmiechaj się, bądź szczęśliwa, bla, bla, bla. A prawda jest taka, że nie można zmusić człowieka do szczęścia. Przekonała się o tym na własnej skórze, bo choćby nie wiem ile razy wszyscy jej powtarzali, że powinna wreszcie cieszyć się z tego, co ma, nie potrafiła. Nawet kiedy się uśmiechała, wewnątrz pozostawała tą ponurą dziewczyną, która nie wie, czego chce.

     Natalia roześmiała się, nawijając na palec jeden z niesfornych loczków. Zaraz jednak opuściła ręce, przypominając sobie, że Maxi dobrze zna wszystkie jej tiki nerwowe. Nie mógł zobaczyć, jak bardzo ją zakłopotał swoim stwierdzeniem. Bo przecież była Natalią, która nie przejmuje się uczuciami. 

- Maxi, nie gadaj głupot. - naprawdę bardzo chciała, żeby jej głos zabrzmiał pewnie. - Chyba za dużo czasu spędzasz na słońcu.

     Maxi przyjrzał jej się dokładnie, mrużąc podejrzliwie oczy. Zdawała sobie sprawę, że ten chłopak zna ją jak własną kieszeń. Znał mnie - przypomniała sobie w duchu. - Już nie jestem tą samą Naty. 

- Dlaczego taka jesteś? - zapytał, poprawiając swoją nieodłączną czapkę.

     Naty prychnęła pod nosem, słysząc jego słowa. Wszyscy pytali o to samo - a ona zawsze udzielała tej samej zdawkowej odpowiedzi. Bo dlaczego miałaby się komukolwiek tłumaczyć? Zdecydowała, czego chce i jak będzie do tego dążyła. Nie miała zamiaru zmieniać swoich planów dla nikogo. Nawet dla kogoś, kto niegdyś był dla niej ważny.

- Ponieważ taka chcę być. - odpowiedziała. - I ty nie masz nic do powiedzenia. Nikt nie ma nic do powiedzenia.

     Maxi westchnął z rezygnacją. Naty miała dość tego, że wszyscy traktują ją jak kogoś, kto zboczył z dobrej ścieżki. Przecież ciągle kroczyła tą samą drogą, co kiedyś - drogą marzeń. Po prostu odrobinę zmieniła swoje postępowanie.

     Maxi właśnie otwierał usta, by coś powiedzieć, ale Natalia nie chciała już go słuchać. Dobrze wiedziała, co powie. Odwróciła się na pięcie i szybko odeszła, ignorując jego wołanie. On pragnął tego samego co inni - miłości.

     A ona już zrezygnowała z tego uczucia, które potrafi być tak podłe i toksyczne.

     Ludmiła wzięła głęboki oddech i usiadła przy biurku, maksymalnie skupiając się na jednej myśli. Musiała wreszcie napisać ostatni tekst na swoją płytę. Szef wytwórni coraz częściej się o niego upominał, bo bez niego nie mogli kontynuować pracy. Ludmiła rozważała już nawet zapłacenie komuś za stworzenie dla niej kolejnego wielkiego hitu - ale coś jej mówiło, że to musi być coś, co będzie ucieleśnieniem tego, co ona sama czuje i jaka jest. 

- No dalej, Lu. - wymamrotała. - Dasz radę.

     Ale przed oczami ciągle miała tamto spotkanie, które zorganizował Leon. W kółko odtwarzała w pamięci słowa Francesci, Natalii... Wydawało jej się, że nie są one już tymi samymi osobami, co kiedyś - i nawet nie wiedziała dlaczego, ale bardzo ją to smuciło. Bo przecież Fran, Naty, Cami i Violetta były tak blisko, ich przyjaźń była taka piękna i czysta. Ludmiła, chociaż nie chciała się do tego przyznać przed samą sobą, przez długi czas pobytu we Francji starała się znaleźć kogoś, z kim będzie mogła stworzyć coś tak pięknego. Nie udało ci się, Ferro - odezwał się głosik w jej głowie. Westchnęła ciężko. Nie udało jej się, ale jednak nadal wierzyła w przyjaźń i doceniała jej siłę. Chociaż nigdy nie miała takiej najprawdziwszej przyjaciółki. 

     Zaśmiała się gorzko pod nosem, uświadamiając sobie, jak dużo czasu zajęło jej zorientowanie się, co tak naprawdę jest najważniejsze w życiu. Kiedyś myślała, że jest to sława i uznanie wśród innych. Ileż to musiała ponieść porażek, żeby wreszcie zerwać z wizerunkiem ,,supernowej" i docenić piękno prawdziwych wartości życiowych - przyjaźni, miłości, wiary, nadziei...

- I teraz jestem tutaj. - wypowiedziała swoje myśli na głos. - To jest mój najlepszy moment.

     Słowa jakby same uformowały się w jej głowie, a ona niemal nie krzyknęła z radości. Szybko zapisała tekst na czystej kartce, po czym odchyliła się na krześle i zaśpiewała, dosłownie czując pod skórą, że to właśnie jest to, czego szukała.

Voy donde sopla el viento

Hoy digo lo que siento

Soy mi mejor momento 

Y donde quiera yo voy

     Leon uśmiechnął się z tęsknotą i głęboko skrywanym żalem, przechodząc przez park w pobliżu Studio. Już bezwiednie patrzył w kierunku, z którego dochodziły rytmiczne dźwięki muzyki i wesołe śmiechy oraz gwar rozmów. Tak bardzo chciał znowu być tym beztroskim nastolatkiem, który spełniał swoje marzenia w tym niesamowitym miejscu. Wiedział, że tamten czas przeminął i nigdy nie powróci. Ale mimo to wspominał, nawet jeśli sprawiało mu to ból. 

     Zmierzał w kierunku miejsca, w którym kilka dni temu spotkał się z dawnymi przyjaciółmi. Musiał sobie wszystko na spokojnie przemyśleć, a nie mógł tego robić przy Larze, która bez przerwy wypytywała go o powody jego zmartwień. Obiecał jej, że przestanie się martwić, ale okłamał ją - no, i także samego siebie. Próbował sobie wmówić, że da się zapomnieć o dawnej przyjaźni. Ale przecież ona była zbyt piękna, by tak po prostu zniknąć. 

- Ty też? - rozległ się rozżalony głos. - Taki los nas spotkał, cóż poradzić...

     Leon odwrócił się i ujrzał Federico. Chłopak miał zwieszone ramiona i smutne oczy. Wyglądał, jakby zmartwienia przytłaczały jego barki, jakby był już zbyt zmęczony, by je dźwigać. Leon czuł się tak samo. Uśmiechnął się smutno do dawnego przyjaciela i usiadł na pobliskiej ławce. Włoch dołączył do niego po krótkiej chwili.

- Ciągle myślę... - odezwał się Fede. - Chciałbym przestać. Nie umiem się już cieszyć z niczego.

     Leon pokiwał w milczeniu głową. 

- A do tego Ludmiła... - zawahał się. - Kurczę, nie mam pojęcia, dlaczego w ogóle o niej myślę!

     Na dźwięk imienia Ludmiły Leon podniósł wzrok na Federico. Zauważył między nimi jakieś napięcie podczas niedawnego spotkania, ale jakoś nie zaprzątał sobie tym głowy. W końcu to nie była jego sprawa. 

- Myślisz o Ludmile?

     Federico przeciągnął nerwowo dłonią po włosach i westchnął. 

- Prawie bez przerwy. - przyznał cicho. - Kiedyś coś między nami niby było, ale byłem pewien, że to skończone... Nie wiem, nie mam pojęcia... 

     Podczas gdy Federico mamrotał coś niezrozumiałego pod nosem, Leon zastanawiał się, kiedy, u licha, coś mogło być między Ludmiłą a Włochem. Na pewno w okresie uczęszczania do Studia, ale kiedy dokładniej? I jakim cudem nikt nic nie zauważył? W końcu związek sławnego Federico z ,,supernową" Ferro byłby sensacją w społeczności Studio21 i nie tylko.

- Wiesz co, po prostu do niej idź i jej wszystko powiedz. - powiedział nagle Leon; sam nie wiedział, kiedy mu to przyszło do głowy. - Nie warto zwlekać, bo uczucia są czasami naprawdę ulotne.

     Federico spojrzał na niego z iskierką złośliwości w oczach.

- To samo mógłbym powiedzieć tobie. Dlaczego nie pójdziesz do Violetty i nie powiesz jej, że kochasz ją jak wariat?

     Bo jestem tchórzem - miał ochotę odpowiedzieć. Ale tylko ukrył twarz w dłoniach i odciął się od świata. Słowa Federico wwiercały się w jego serce bezlitośnie, powtarzając mu raz za razem, że powinien znaleźć Violettę i jej wszystko powiedzieć. Ale przecież ona miała sławę i swojego Diego. Jak mogłaby ciągle pamiętać o kimś takim jak Leon Verdas? Był tylko kimś z przeszłości. Ona też powinna być dla niego kimś takim. A tymczasem kochał ją jak wariat, jak to powiedział Fede. I nie potrafił przestać. 

- No właśnie. - prychnął Federico, odchylając się na ławce. - Nic nie jest takie proste.

     Leon westchnął ciężko i zapatrzył się na widok zachodzącego nad Buenos Aires słońca. Istotnie, nic nie było proste. Wszystko było tak trudne, że nie miał już siły, by dłużej się z tym mierzyć. 

- Mogłabyś zostawić mnie w spokoju? - Francesca odwróciła się do kuzynki, która ciągle ją poszturchiwała w ramię. - Próbuję się skupić.

     Elena zrobiła minkę zbitego pieska i pociągnęła nosem. Francesca jednak wiedziała, że tym razem dziewczyna nie ma kolejnego napadu płaczu, ale jedynie próbuje zwrócić na siebie uwagę głupim zachowaniem. Od dwóch godzin prosiła Włoszkę o to, by pomogła jej z ćwiczeniami na egzaminy wstępne do Studio, ale Francesca była nieugięta. Nie miała zamiaru w niczym pomagać Elenie. Ona kiedyś sama musiała sobie poradzić z przygotowaniami do egzaminów. Poza tym w ostatnim czasie także nikt nie przejmował się jej problemami, więc czemu ona miałaby komukolwiek pomagać?

- Ale Fran... - zaczęła znowu Elena. - Wiesz, jakie to dla mnie ważne. Dlaczego nie chcesz mi pomóc? 

     Francesca westchnęła ciężko i wróciła do lektury książki, którą trzymała na kolanach, ignorując słowa kuzynki. 

- No dobra. Idę sobie. Dzięki za pomoc.

     Kiedy Elena wyszła z pomieszczenia, trzaskając oczywiście na odchodne drzwiami, Francesca odłożyła na bok książkę - która nawiasem mówiąc wcale jej nie interesowała - i zwinęła się w kłębek na miękkim łóżku. Nie mogła pojąć tego, jak jedna błaha sprawa może psuć humor. Myślała ciągle o niedawnym spotkaniu z dawnymi przyjaciółmi - bo jakby inaczej. Niby próbowała sobie wmówić, że to tylko sentyment i ta przyjaźń już się skończyła, ale coraz częściej przyłapywała się na tym, że kieruje się do parku nieopodal Studio. Miała nadzieję, że spotka tam Leona albo Cami, chociaż jednocześnie bała się tego spotkania.

- Si es que no puedes hablar - zanuciła pod nosem, przymykając powieki i przywołując wspomnienia. - No te atrevas a volver...

     Słowa piosenki napisanej tak dawno przez Violettę idealnie odnosiły się do tego, co czuła obecnie Francesca. Sama nie wiedziała, czy powinna się odezwać, ale była pewna, że bez tego nigdy nie odważy się wrócić. 

     Nie wiedziała nawet, czy chce wrócić. 

Naprawdę was przepraszam za tak długą przerwę. Najpierw problemy z internetem, później brak czasu...

Ten rozdział chciałam zadedykować Oli Pasquarelli, której obiecałam rozdział wcześniej, ale niestety nie wyszło. :c Przepraszam!

W każdym razie mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał. :) 

Kocham Was całym moim sercem! <3

Buziaki, M. ;*